هربار کسی زخم زبانی به دل عاشق من زد
هربار کـــسی کنــج دلـم طـــعــنه به من زد
هـــــر وقـت زمان گــل روئیـــــــدن آن بــــود
غــــم آمد وآتـــــشی بـــر خــــــرمن من زد
تـو رابه لحظه های سبزو شیرینت رها کردم وخودچون
برگ پائیزی که افتادم خداحافظ
اگـــــرچـــــه حــــتـــم دارم مرا ازیاد خــــواهی بــــرد
ولــی هـــــرگــــز نــــــخـــــــــواهی رفــــــت از یادم
غـربت آن نیـست که تنها باشـی
غــرق درگـــوشـه غم ها باشی
غربت آن است که چون قطره آب
تـــــــشـــــنــه دیـــدن یار باشی
از همه خسته تر اینجا غرق گریه های خیسم
قلـمـم شکـــسته اما باز به یادت می نــویسم